ผ้าลินิน เป็นผ้าที่พอได้ยินชื่อแล้วหลายๆคนมักจะมีความคิดต่างกันไป แต่ส่วนใหญ่หากชอบก็ชอบไปเลย ไม่ชอบก็ไม่ชอบเลย 

สำหรับส่วนตัวผมเมื่อสามสี่ปีก่อน ผมไม่ชอบผ้าลินินเลยครับ เพราะรู้สึกว่าใส่ยาก ด้วยความที่มันดู “ชุ่ย” ดูยับยู่ยี่ รีดก็ไม่เรียบ ใส่แล้วคัน แต่งตัวเสร็จยังไม่ทันออกจากบ้านก็มีรอยยับให้เห็นเสียแล้ว พอใช้ไปไม่นานก็ย้วยยืดเสียทรงโดยเฉพาะบริเวณข้อต่อที่มีการเคลื่อนไหวเช่นข้อศอกหรือเข่า ทำให้ผ้าลินินดู Casual เกินไปสำหรับผม กลายเป็นว่าผมจะหยิบเสื้อเชิ้ตหรือกางเกงผ้าลินินมาใส่เฉพาะตอนจะไปเทื่ยวทะเลเท่านั้นเอง

ผมรู้ว่าหลายๆท่านก็คิดแบบนี้เหมือนผมใช่มั้ยล่ะครับ

ดังนั้นหากต้องเลือกผ้าสำหรับเสื้อเชิ้ต กางเกง แจ็คเก็ต หรือแม้กระทั่งสูท หลายๆท่านมักนึกถึงผ้า Wool ก่อนเป็นอันดับแรก รองลงมาอาจจะเป็น Cotton แต่ผ้าที่อันดับมักรั้งท้ายสุดคือ Linen  เพราะเรามักจะติดภาพของผ้าลินินว่าเป็นแบบเหตุผลดังกล่าว สาเหตุหลักๆมาตจากผ้าลินินที่เราคุ้นเคยกันและมีวางจำหน่ายในตลาดหรือตามร้านเสื้อผ้าขึ้นห้างมักเป็นผ้าลินินที่คุณภาพไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่

อ่านมาถึงตรงนี้ ท่านผู้อ่านอาจจะนึกในใจว่าแล้วมรึงไปเจออะไรมาล่ะ

ประโยคคลาสสิคตลอดกาลที่ฟังดูน่าเบื่อแต่ก็เป็นความจริงเสมอคือ “ไม่ลองไม่รู้” หรือ “มันต้องเจอกับตัว” จริงๆครับ จุดเปลี่ยนของผมคือได้มีโอกาสไปลองกางเกงของช่างตัดกางเกงเจ้าหนึ่งสายนาโปลีที่มีชื่อว่า “Ambrosi Napoli” เป็นกางเกงเวอร์ชั่นผ้าลินินจากร้าน The Somchai ที่ทำให้ทุกๆอย่างเกี่ยวกับความเข้าใจในเรื่องผ้าลินินของผมกลับตาลปัตรไปหมด

วันนั้นผมนึกครึ้มฟ้าครึ้มฝนอะไรก็ไม่รู้ครับ จริงๆจะเข้าไปดื่มกาแฟและนั่งทำงานที่ร้าน The Somchai Vero ซึ่งก็อยู่ในบริเวณเดียวกับร้านสมชายนั่นแหละ แต่ก็บังเอิญมีความเสือกเล็กๆอยากรู้ว่าที่ร้านเขามีกางเกงอะไรขายบ้าง เลยเดินเข้าร้านไปด้อมๆมองๆโซนตู้ที่มีกางเกงแขวนเรียงรายกันอยู่ จึงไปสะดุดตากับกางเกงผ้าลินินตัวนี้ ก็เลยคุยกับคุณตองเจ้าของร้าน ขอแกลองใส่ดูฟิตติ้งสักครั้งหนึ่ง

เชื่อมั้ยครับว่าพอเสียบขาเข้าไปในกางเกงแล้ว คำแรกที่หลุดปากออกมาคือ “เชี่ย”

กางเกงที่ผมลองอยู่ไม่ได้แย่เลยครับ แต่เป็นความรู้สึกของผ้าลินินที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต ทั้งแปลกใจและประหลาดใจกับความสามารถของกางเกงตัวนี้ที่ทิ้งตัวได้สวยงามและสะอาดมาก แน่นอนครับว่าเครดิตเรื่องนี้เป็นความสามารถของช่างตัดกางเกงด้วย แต่กางเกงผ้าลินินที่ผมกำลังใส่อยู่นี้ มันไม่เหมือนผ้าลินินที่ผมเคยใส่มาก่อนเลยสักตัว ผมไม่ได้โม้ ไม่ได้เขียนให้มันดูเว่อร์เกินไปนะครับ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

วันนั้นเลยปิดท้ายด้วยการที่ผมโดนกางเกงตัวนี้กลับบ้านมาด้วยแบบงงๆ แต่การตัดสินใจในครั้งนั้นเป็นจุดเปลี่ยนทำให้ผมมาสนใจวงการ Sartorial แบบเต็มตัว

พอกลับจากร้านมาทำการบ้านเพิ่มเติม ด้วยความสงสัยว่าผ้าลินินวิเศษนี้มันมาจากไหน เลยได้ค้นพบกับคีย์เวิร์ดคำนึงที่ชื่อ “Irish Linen” 

Irish Linen นี้หากพูดโดยสรุปคือ เป็นการรวมตัวกันของผู้ผลิตผ้าและโรงทอลินินในประเทศไอร์แลนด์ เกิดเป็นสมาคมที่มีการคุมเข้มเรื่องการผลิตผ้าลินินให้ได้คุณภาพที่อยู่ในมาตรฐานและอยู่ในระดับที่สม่ำเสมอ ซึ่งสี ลักษณะการทอ น้ำหนัก และการทิ้งตัวของผ้าเมื่อนำมาขึ้นเป็นเครื่องแต่งกายจากโรงทอแต่ละเจ้าในแก๊งนี้จะต่างกันเล็กน้อย แต่โดยรวมจะแชร์เอกลักษณ์ “พิเศษ” ที่เหมือนกันหลายอย่าง

แน่นอนครับว่าผ้าลินินก็ยังคงเป็นผ้าลินิน เอกลักษณ์ของการยับยังคงมีอยู่ แต่การยับของผ้าไอริชลินินนี้จะเป็นการยับแบบเแป็น “ปล้องๆ” หรือยับเป็นบ้องใหญ่ๆเฉพาะบริเวณที่มีการงอย่นของเนื้อผ้า เช่น หากเป็นการเกงการยับแบบนี้ก็จะเกิดบริเวณเข่าและต้นขา คล้ายกับกางเกงยีนส์ดีๆที่ใส่มานานแล้วนำไปซักเกิดเป็นรอยเฟดตรงบริเวณที่มีการยับหรืองอ 

ประโยคที่ว่า “ยิ่งใส่ยิ่งสวย” ก็ยังคงใช้ได้กับผ้าไอริชลินินเช่นกัน เมื่อเรานำกางเกงหรือแจ็คเก็ตที่พึ่งตัดด้วยผ้าไอริชลินินใหม่ๆมาใส่ ในสามสี่ครั้งแรกเราอาจจะรู้สึกว่ามันจะยังแข็งๆอยู่ แต่หลังจากนั้นผ้าลินินจะค่อยๆนุ่มขึ้น ผ้าเด้งมากขึ้น ใส่สบาย ไม่คัน และการทิ้งตัวของผ้าบนตัวเราจะสวยมากขึ้นไปอีกครับ ไม่เหมือนผ้าลินินคุณภาพต่ำที่ยิ่งใส่ยิ่งโทรมและอาการยับของผ้าจะยับเหมือนเราเอากระดาษมาขยำแล้วกางออกหรือยับยุ่ยไม่มีระเบียบ และมักจะยุ่ยออกมาเป็นขุยๆ เป็นสาเหตุที่ใส่ไปเรื่อยๆแล้วผ้ามักจะยืดเสียทรงครับ

จรืงๆแล้วการทิ้งตัวของผ้าลินินที่ดีเป็นผ้าที่ให้ Drape ได้สวยและคลีนไม่แพ้ผ้า Wool เลยครับ เพราะคาแรคเตอร์ของไอริชลินินที่มี “ความเด้ง” นี่เอง

ด้วยคุณสมบัติที่เซ็กซี่น่าดึงดูดของ Irish Linen ทำให้ผมหมกมุ่นอยู่กับกางเกงผ้าลินินอยู่พักใหญ่ๆ และในที่สุดก็ได้มีโอกาสสั่งตัดกางเกง Bespoke ผ้า Irish Linen อีกตัวจากร้าน The Primary Haus โดยผมเลือกเป็นกางเกง Single Pleated และใช้ผ้าจากโรงทอ W. Bill ซึ่งเป็นหนึ่งในแก๊งจากโรงทอผ้าในสมาคม Irish Linen 

สาเหตุหนึ่งที่ผมเลือกผ้า W. Bill เป็นเพราะเค้าเป็นผู้ผลิตผ้าไอริชลินินที่มีน้ำหนักของผ้าสูงที่สุดในแก๊ง น้ำหนักผ้าลินินที่มากขึ้นสำหรับผมจะให้การทิ้งตัวที่สวยมากกว่าและผ้าที่เด้งมากกว่าครับ

หลังจากใช้เวลาประมาณสองเดือนกางเกงผมก็เสร็จเรียบร้อยโดยระหว่างนั้นมีการฟิตติ้ง 2 รอบ ฟิตติ้งสุดท้ายที่ออกมาสำหรับกางเกงตัวนี้ผมประทับใจมาก กางเกงทิ้งตัวได้สวย สะอาด ไม่มีรอยหักของเส้นจีบทั้งด้านหน้าและด้านหลัง มองจากด้านหน้ากางเกงจะดูไม่ใหญ่ แต่เมื่อมองจากด้านข้างกางเกงจะทิ้งตัวจากเอวลงมาโดยมีการ Taper ลงมาเล็กน้อยให้ได้สัดส่วน เอวตัวนี้จะเป็น High Waisted ที่ค่อนข้างสูงเลยครับ ขอบเอวกางเกงจะปิดเลยช่วงสะดือขึ้นมานิดหน่อย ซึ่งเอวที่สูงนี้จะมาชดเชยกับช่วงตัวของผมที่ยาวกว่าช่วงขาได้กำลังดี ทำให้ขาดูยาวขึ้น

Option ต่างๆผมเลือกเป็นดีเทลงานมือให้เยอะที่สุด โดยเป็นการสอยมือด้านในตัวกางเกง รวมไปถึงการดำน้ำด้านนอกตามบริเวณตะเข็บข้างทั้งหมด ผมเลือกแบบไม่เอา Side Adjuster เพราะอยากได้ความคลีนของช่วงเอว บริเวณ Waist Band มีการ Extended ยาวกว่าปกตินิดๆและเพิ่มกระดุมจากปกติ 1 เม็ดเป็น 2 เม็ด ด้านในบริเวณเอวเพิ่มกระดุม 6 เม็ดสำหรับใส่กับ Suspender (หน้าซ้าย ขวา และหลังอย่างละ 2 เม็ด) ความยาวกางเกงผมเลือกให้ปลายกางเกงทิ้งตัวลงมาเกือบๆจะแตะลิ้นหน้ารองเท้าพอดีโดยที่ไม่มีการ Break ครับ เพื่อให้ได้ลุคที่คลีนที่สุดโดยไม่มีการหักของผ้าที่ปลายขา

นี่ก็น่าจะเป็นหนึ่งในกางเกงตัวแรกๆของผมที่มี Drape สะอาดขนาดนี้ ด้วยความที่ผมไม่ค่อยจะมีก้นและช่วงขาล่างไม่ได้ตรง แต่จะงอเป็นเกือกม้าเล็กน้อยทั้งขาซ้ายและขวา ทำให้ผมไม่สามารถหากางเกง Ready-To-Wear ที่ใส่สวยและทิ้งตัวสะอาดได้เลยครับ ซึ่งจากโจทย์นี้ทาง The Primary Haus สามารถจัดการออกมาได้ดีโดยปริมาณผ้าเหลือบนตัวกางเกงที่จะทำให้ความคลีนน้อยลงแทบจะไม่มีเลย

ก็เป็นอันจบกับเรื่องผ้าลินินที่ผมอยากให้ท่านผู้อ่านได้ไปลองไปโดนกันสักครั้งกับไอริชลินิน ไม่ว่าจะเป็นผ้าจากโรงทอ Baird McNutt, Spence Bryson หรือ W. Bill หากขึ้นชื่อว่าเป็น Irish Linen แล้ว ความรู้สึกขณะที่ใส่และความสวยงามของผ้ารับรองว่าเหนือความคาดหมายแน่นอนครับ